Rozdział 17. Nic nie wiesz.

Nowy rozdział...
o bogowie jak ja uwielbiam wielokropki :-)

Rozdział 17.

Jeżeli Percy myślał że perspektywa przyłączenia się Jasona zbije z tropu przeciwników grubo się mylił. Teraz zamiast współczuć tylko synowi Posejdona obozowicze składali kondolencje także Jasonowi.

- Stary już nie żyjesz…

- Spróbuj schować swój tatuaż Grace, Kate jeszcze nie próbowała krwi rzymianina.

Od początku dnia więc Percy i Jason cierpliwie znosili wszystkie przeciwności losu, a przynajmniej starali się. Wszystkie współczujące spojrzenia były jednak niczym w porównaniu z nieprzyjemnym uczuciem w żołądku towarzyszącym chłopakom przez cały dzień.

- Człowieku, jest już trzynasta a ja nie przełknąłem jeszcze niczego. Nawet te wczorajsze hot-dogi chcą wyjść na zewnątrz. Nigdy nie miałem takiego stracha, przed żadną bitwą!

- Chłopie ty się martwisz. Co mam powiedzieć ja! Całe życie walczyłem razem z Annabeth, tylko parę razy byliśmy osobno.

- I jak ci wtedy poszło?

Percy zrobił minę męczennika – Nie pytaj. Raz wplątaliśmy się w niezłe bagno z myrmekami, a kiedy poradziliśmy sobie z mróweczkami resztę bitwy przesiedziałem w więzieniu jako jeniec wojenny.

Jason zrobił się blady.

- Tak Grace jesteśmy w czarnej dup…

- Grace!!

Zwalisty syn Aresa biegł do nich truchtem. Choć bitwa była za dwie godziny on już ubrany był w pełną zbroję.

- Jasonie Grace, mam dla ciebie wiadomość.- nachylił się do niego konspiracyjnie. Jason odruchowo zrobił to samo- ZGINIESZ!!!!

Odbiegł ze śmiechem do grupy innych dzieciaków Aresa.

- To nie w porządku! Zawsze się na to nabieram- powiedział syn Jupitera krzywiąc się i rozcierając uszy.

- Na serio?- ze śmiechem zapytał Percy.

- Tak… NIE!!! OCZYWIŚCIE ŻE NIE…- westchnął- po prostu o tym zapomni, Ok.?

- JASNE JASONIE GRACE!!!

                                                               … 

Za piętnaście minut miała zacząć się bitwa. Percy i Jason lekko poddenerwowani drżącymi rękami zakładali zbroję.

- Stary mam jeszcze większego stracha niż przedtem.- Jason zawiązywał rzemień swojej zbroi.

- Tak nie może być!! Ty możesz latać i masz te swoje super pioruny a ja kontroluję wodę! Nie możemy po prostu siedzieć i trząść się ze strachu przed domkiem Ateny.

- Mów co chcesz Jackson ale ta Kate wygląda naprawdę strasznie.

Percy prychnął- Nie widziałeś jeszcze jak była zdenerwowana kiedy wywaliła mnie z szpitala od Annabeth kiedy zobaczyła że mam tatuaż. Kate nienawidzi rzymian.- spojrzał na niego. Twarz przyjaciela pozieleniała- Ups… Sorry stary! Na pewno ją zmiażdżysz, ale tak dla pewności ukryj tatuaż Ok?  

- Umiesz pocieszać Jackson.

- Percy?- powoli podeszła do nich Elizabeth młodsza siostra Ann.- Chciałam tylko powiedzieć żebyś się nie martwił i wyluzował. Annabeth nie mogłaby cię skrzywdzić… a przynajmniej nie naumyślnie.- uśmiechnęła się i odbiegła s stronę swojej drużyny.

Jej wizyta uspokoiła Jasona, Percy jednak nagle pobladł i zaczął chodzić w kółko.

- źle, bardzo źle- mamrotał pod nosem.

- Hej Pers, Percy! Stary nie martw się. Przyszła żeby ci przekazać że masz się nie martwic. Mnie uspokoiła.

- Nic nie wiesz Jasonie Grace- Percy westchnął- Jeżeli mówią żebym się nie martwił bo Annabeth mnie nie skrzywdzi to znaczy że…

- Co? Co to znaczy?

Percy spojrzał uważnie na swojego przyjaciela.

- To znaczy zupełnie co innego…